Welkom!
Iets nieuws van jezelf ontdekken vind ik altijd leuk om te doen. Toen Arbaya kwam met de vraag of ik haar pilot wilde volgen voor haar training Ontdek jouw Soulpurpose zei ik volmondig JA! Sowieso vind ik de energie die zij heeft heel erg fijn. Buiten deze training om helpt ze mij op meerdere vlakken. Neem zeker een kijkje op haar website.
Meerdere heupoperaties als kind zijnde
Tijden de training kijk je ook terug naar momenten in je leven die zijn bij gebleven. Eén van de grotere momenten in mijn leven is mijn heupoperaties als kind. Waarbij positief blijven en weten dat het goed komt voor mij heel belangrijk was. Ondanks dat dit al jaren geleden gebeurd is voelt het toch wat gek om het zo via een blog te delen. Ik ga het wel doen en het wordt een lange blog.
Op de basisschool in groep 7/8 groeide ik snel. De pijnen die ik in mijn rechterbeen kreeg werd afgedaan als groeipijnen. Ik heb een aantal keer gehoord dat ik me aanstelde en aandacht wilde, omdat ik geen vader had. Mijn vader is overleden toen ik 7 weken oud was. Als je als kind dit onder andere te horen krijgt van de huisarts dan kun je eigenlijk geen kant op.
Wel kreeg ik mensendieck. Door de pijn en dat er iets niet goed zat werd mijn houding anders en werd ik naar een vrouw doorverwezen. Al heel snel gaf zij aan dat er iets met mijn rechterheup was. Ik kon bepaalde bewegingen niet maken. Even dacht zij dat als ik als baby een gripsbroek aan had gehad. Die heb ik nooit gehad. Zij bleef aangeven dat er iets niet klopte met mijn rechterheup.
Met spoed naar de orthopedisch chirurg
Ik weet nog goed dat ik op een vrijdag in de klas van groep 8 zat. Ik trok wit weg van de pijn. Mijn leraar kwam naar me toe en ik gaf aan dat mijn been pijn deed. Hij zag toen duidelijk dat mijn rechterbeen 2x zo dik was geworden. Een broek die losjes om mijn benen hoorde te zitten, zat heel strak om mijn rechterbeen. Die leraar heeft toen contact opgenomen met mijn moeder dat het echt niet goed ging.
Mijn oma kwam mij toen met spoed ophalen om naar de huisarts te gaan. Toen had ik al geen hoge pet meer op van mijn huisarts. Die opmerkingen waren niet de leukste. Heel veel pijn hebben en steeds te horen krijgen dat er niets aan de hand is en ik me aanstelde. Toen mijn oma en ik bij de huisarts aankwamen bleek de afspraak te zijn met een huisarts in opleiding. Het was een Chinese man met een naam die ik niet meer onthouden heb. Hij had gelijk door wat er aan de hand was en ik moest met spoed foto’s laten maken. Ook regelede hij dat ik gelijk naar de orthopeed kon.
Iedere stap die je nu zet is een stap dichterbij een leven in een rolstoel
Na het maken van de foto’s van mijn heup werd ik heel snel gezien door de orthopeed. Ik weet nog dat ik die man zag en dacht: ‘Die is lang’. Hij was langer dan 2 meter. Ik weet nog dat die orthopeed kwaad was, omdat ik niet eerder was doorgestuurd. Hij heeft een klacht ingediend tegen mijn huisarts. De orthopeed keek me aan en zei: “Iedere stap die je nu zet is een stap dichterbij een leven in een rolstoel”. Ik weet nog dat ik hem diep in de ogen aankeek en zei: “U bent gek’. Ik had wel pijn, maar lopen kon ik nog. Ik was toen 11 jaar.
Eigenlijk moest ik gelijk in het ziekenhuis blijven, maar dat wilde ik niet. Iets meer dan een jaar daarvoor was ik geopereerd en hebben ze mijn blindedarm verwijdert. Doordat de chirurg de wond niet goed schoon had gemaakt voor ze gingen hechten heb ik daarna pijnlijke en gevaarlijke complicaties gehad. Dat zat nog goed in mijn hoofd.
Ik mocht die vrijdag naar huis. Ik moest wel beloven dat ik geen stap meer zou zetten met mijn rechterbeen. Het weekend moest ik op krukkenlopen en maandag moest ik terug komen voor de eerste operaties. Op zondag verging ik van de pijn en kon ik niet meer lopen of rechtop zitten. Die maandag kon niet met de auto naar het ziekenhuis worden gebracht en werd ik opgehaald met de ambulance. Wat mij heel erg opviel was dat zelfs zonder sirenes er heel veel mensen buien stonden te kijken toen ik werd opgehaald.
De eerste heupoperatie
Uiteindelijk ben ik 3 keer aan mijn heup geopereerd. De eerste operatie zou 3 uur duren, maar duurde bijna 6 uur. De orthopeed gaf na de operatie aan dat het een hele lastige operatie is op een volwassen, laat staan op een kind.
Ik weet nog dat ik wakker was en op zaal lag. In mijn rechterbeen zat geen gevoel, maar mijn linker voet en enkel voelde mega warm aan. Toen ik wakker genoeg was en kon kijken zag ik dat mijn linker voet ingewikkeld was met watten en verband. Op het moment dat ik lichtelijk in paniek raakte kwam de orthopeed langs. Hij heeft toen uitgelegd dat beide benen waren ingepakt, omdat hij mij aan mijn voeten moest ophangen. Hij moest mijn rechterheup uit de kom trekken en ik moest niet schrikken als beide benen bont en blauw zouden zijn.
Ik vergeet nooit meer dat ik hem aan keek en zei: “Ow, dan is het goed’. De narcose was nog niet volledig uitgewerkt vermoed ik. De orthopeed schoot wel in de lach door mijn opmerking.
De orthopeed deed toen wat testjes en ik voelde niets en kon mijn been niet bewegen. Hij heeft uitgelegd dat de stand van mijn been anders was. Als ik zou staan dan draaide mijn rechterbeen helemaal naar buiten. Dat was de energie manier om het één en ander vast te zetten. Omdat ik geen gevoel had en niets kon bewegen ging hij er vanuit dat ik niet meer zou kunnen lopen. Hoe ik voor elkaar zou krijgen dat ik weer zou lopen wist ik niet. Wel dat het mij zou lukken.
De eerste stappen
Het weer leren lopen ging mij beter af dan iedereen had kunnen durven denken. In het begin was het meer schuifelen. Mijn been stond anders, waardoor ik mijn voet anders neer moest zetten. Ik weet nog heel goed dat de orthopeed verbaasd was met wat ik allemaal voor elkaar heb gekregen. Met geen gevoel in mijn rechterbeen en die er vooral bij hing als een blok beton was het toch wel een wonder. Lopen met een been dat anders staat en niet volledig mee werkt is heel vermoeiend. Het lopen was vooral met krukken. Eerst met een rekje, toen met 2 krukken en uiteindelijk met 1 kruk.
De tweede operatie
Na de eerste operatie en revalideren mocht ik een tijd weg blijven. Alles moest goed hersteld zijn voordat de 2e operatie plaats mocht vinden. Ik moest na een half terug komen om te kijken of ik weer onder het mes mocht. Dat was zo, maar eerst gingen ze nog uitzoeken hoe lang ik zou worden. Daar moest de orthopeed rekening mee houden, omdat mijn rechterbeen nog maar x aantal centimeter kon groeien. Of dat hij iets moest doen, dit stuk heb ik niet meer helder.
De tweede operatie werd ingepland. Ik weet nog dat de orthopeed uitlegde dat hij mijn heup ging doorzagen. Als kind zie je echt voor je dat heel je been wordt doorgezaagd en gedraaid. Hij liet zien met wat voor zaagje hij dat deed. Ik was verbaasd dat zo een klein ding mijn been kon doorzagen. Ik zag nog steeds mijn been voor me en niet het bot dat hij bedoelde.
Deze operatie vond ik zwaarder. Vooral qua revalidatie. Mijn heup stond nog steeds naar buiten gedraaid, alleen heeft hij mijn been er rechter ondergezet. Tot op de dag van vandaag kwam ik mijn rechterbeen met gemak helemaal omdraaien. Mijn heup en dijbeen werden vastgezet met meerdere schroeven. Na deze operatie kon ik weer opnieuw beginnen met leren lopen. Ook nu gaf de orthopeed aan dat de kans groot is dat het mij nu niet zou lukken. Ik wist zeker dat het mij wel zou lukken. En het is mij weer gelukt.
De derde operatie
De derde operatie bestond vooral uit het verwijderen van de plaat en schroeven. Na deze operatie vond ik het wat eng om weer mijn been neer te zetten. Doordat die plaat met schroeven was verwijdert was het een soort gatenkaas. Ik mocht een aantal weken geen gewicht op mijn been zetten. Toen het wel mocht vond ik het toch wat eng. Wat ik na de eerste en tweede operatie veel minder had.
Ik weet nog heel goed dat de orthopeed bij de derde operatie vroeg wat hij kon doen om het voor mij makkelijker te maken. Ik heb hem gesmeekt om geen drains meer te krijgen. Bij de andere 2 operaties had ik er meerdere. En die verwijderen waren voor mij behoorlijk traumatisch. De orthopeed gaf aan dat hij zijn best zou doen, maar het niet kon beloven. Als ik geen drain zou krijgen dan was de kans groot dat ik maanden een soort bult met vocht zou houden bij het litteken. Daar tekende ik voor! Dat is ook gebeurd. Ik had geen drain en tot wel bijna een jaar een bult gehad, maar dat boeide mij niet.
Terugkijkend op die periode
Wat ik nu heb beschreven over mijn heupoperaties is maar een klein deel van ik toen meemaakte. Het is toen zowel lichamelijk als mentaal heel zwaar geweest. De lichamelijke pijn voor en na de operaties. Het mentale deel van dingen die gezegd zijn, zoals aanstellen en dat werd door bijna iedereen overgenomen. Na elke operatie weer leren lopen ook al was er bij anderen nauwelijks vertrouwen dat het zou lukken. Ondanks dat het heel zwaar was heeft het mij geholpen. Een ander hoeft niet te zien wat ik zie. Een ander hoeft er niet op te vertrouwen waar ik op vertrouw. Als ik het voor me zie en ik er op blijf vertrouwen dan komt het goed.
Ik merk tot op de dag vandaag als er iets is en ik ga bijvoorbeeld twijfelen of het wel leukt, dan denk ik aan die periode terug. Daar ben ik beter, sterker uitgekomen. Dat was heel groot en heftig. Het speelde over meerdere jaren af. Waar ik nu over twijfel of tegen aanloop dat is dan minder groot en ik weet dat ik dit mentaal aan kan! Lopen dat gaat. Wel heb ik met ongeveer een halfuur lopen wel last. Alles zit fysiek anders. Dan nog liever zo dan niet kunnen lopen.
Liefs,
Sandra
Eén reactie
Wat heftig zeg! Wat goed van jou dat je jouw verhaal met ons deelt. Ik zie het als een les voor ons allemaal om vertrouwen te hebben in onszelf en moed en wilskracht te hebben/verzamelen om door te zetten wat we in ons “mind” hebben. Dat geeft kracht. Door dit verhaal op te schrijvenen te delen, heel jij je zelf! Dankjewel voor jou verhaal. 💝 liefs, Aroena Maggan